Ik zie daar ginds,

soms maar heel even,

in 't bloeien van de zomerhei :

mijn lieve moeder aan mijn zij.

Wij liepen samen door het leven.

Ik wist toen niet hoe teer zij was,

zij reeds in and're oorden leefde,

hoe rond haar mond de avond beefde,

hoe moe zij neerzat in het gras.

Nu doet de tijd die zich versliep

mij vaak weer denken aan 't gewijde,

hoe zij zich kleurde met de heide

terwijl ik door haar glimlach liep.

Ik was toen jong en zag nog niet,

de weemoed op haar lippen beven.

Al is mij dit steeds bijgebleven,

soms overvalt het mij zomaar :

hoe zilverglanzend was haar haar.

Hoe mooi de tijd van dat beleven.