De hemel heeft je ingeduffeld met zijn allerzachtste deken.

Hoor je in de verte ook die malle kinderkreten, dat gejuich?

Wie luistert, leeft. Soms voelt het als een wonder, Soetkin,

om in deze nieuwe wereld voetstappen te brengen tot bij jou.

Zo vind ik van ons oud geluk de sporen weer. Ze leiden mij

naar warme, nimmer smeltende herinneringen. Als die keer

waarbij je thuiskwam met een poppenkribbe, weet je nog?

De vlokken hadden zich genesteld in je krullen en je zong,

zoals dat meisje in je nieuwjaarsbrief. Je las de wensen voor

het laatst; ik las ze later stuk. Dit lang vervlogen jaartal tooit

sindsdien je graf, al zal het na de dooi pas weer te zien zijn.

Mogen bloesemtakken dan ontluiken, lieverd, om te geuren

naar een fladderende toekomst. Want ik hou ervan te vragen:

zijn je tere vleugels al volgroeid? En blijf jij vliegles volgen

in die hoge school voor engelen? Je dons begint te dwarrelen

op aarde, laat me voelen waar je nog in hemelsnaam

bestaat.