Nu de avondzon

door de ramen glijdt,

volg ik de kiezelstenen

in mijn hoofd.

Het slingerpad

dat leidt

naar de zolderkamers

van een jeugd.

Ik vind niet echt

de onbekommerdheid,

de snoepdoos

op het schap.

De geur van waspoeder

of de raadsels van de dag,

niet de spelende hondjes

in het gras.

Maar de zorgelijke rimpels

van een moeder

die geen vrouw

meer was.

Terwijl ze voor ons, glimlachend,

kiezelsteentjes strooide

die leidden naar de dag

die morgen kwam.

Omdat moeders

met uitgegomde man

tot hoop

veroordeeld blijven.