je bent nog niet dood

maar mijn hart schreit al bittere tranen

ik mis nu al je woord

waarmee je me zoveel kon verhalen

over goede dingen en de kwade

en je ogen daarbij zoeken gingen

en verdwaalden

in de eb en vloed van ’t leven

en in zware nachten die de dagen niet lieten vergeten

mijn hart schreit bittere tranen

nu ik naar je perkamenten wangen kijk

waardoor het licht in al zijn kleuren

fluistert dat je langzaam van mijn zijde wijkt

je gekreukte vingers slalommen als klimop tussen de mijne

door deze handen gebonden

jij, moeder, en ik jouw kind

en geen dood sterk genoeg om deze band te ondermijnen

je gaat stilaan dood

maar in mijn hart kiemt ook een lach

ik geraak vervuld van hoop

dat jij me blijvend beschermen mag

hoog in de wolken geen regen nabij

gevoed op liefdevolle grond

blijvend jouw kind

en als je lichaam zal zijn bezweken

mijn stem door droefheid trilt

zachtjes zal ze dan fluisteren

ik heb je zo lief gehad

ik

jouw kind