Maritiem theater
1.
Zandvlakte, waterplaat, luchtstrook.
Een randje golfschuim tussen zand en water,
witte zeilboten als suikerfiguurtjes op een taart
en een groter schip op de horizon.
Er zijn ook mensen -
pantomime met honden aan lijnen
en kinderen die steevast sneller, trager, schichtiger bewegen.
Het leven ingeblikt.
Al de rest kan wachten nu -
echtscheidingen, oplopende burenruzies, erfeniskwesties, dementerende grootouders.
Dit is het maritiem theater,
een strand vol figuranten met zee in de hoofdrol.
2.
Aan één stuk denkt ze.
Peinzend rolt ze het strand op, bedaarde gedachte na gedachte.
Wandelaars ontdoet ze moeiteloos van mensendenken.
Alleen maar ogen en oren hoeven ze te zijn nu,
voor de meeuwen die een ballet op de waterlijn repeteren,
voor alle tinten wit van licht en lucht.
In het achterland trekt de watertoren het gekwetste hoofd tussen de schouders.
Misschien kunnen alle ontdane gedachten daar wel heen.
En dan is het tegen vieren en tijd voor taart en koffie,
de warmte van een huis.