Het moet begonnen zijn

met water. Blauw en soepel

en groter dan alles. Even,

toen niemand keek, een schuivende

aardplaat en je was niet meer

te stuiten. In het vijfde maankwartier

begon je aan het oprekken

van de horizon en in je vlakte

groeide een bergketen. Ik kon niets

meer dan wachten, toekijken

hoe uit wolken bossen naar beneden

vielen en hoe bomen hun voeten

klauwden in het zand, zich vastklampten

aan de wind om niet meer, nooit

meer te vallen. Ik denk dat ik toen

al van je hield. Ik moest wel

je akkers omarmen, lopen over de paden

van je aders, likken aan de zon

die je bloed verwarmde. Je was

mijn dansend panorama, een weidser

manschap dan ieder kompas.