De jongste nacht was warm nog,

na uren uitgelezen zomer.

Er stond een stilte in haar ogen

als de voorbode van storm.

Ze trok de deur zo zorgzaam dicht

en dimde, slechts gewapend

met de mildste glimlach

ook het laatste licht.

Langzaam brak de hemel open.

Ik hoorde regen zegenend

het kamerraam aflopen.

Hoelang hebben we gezwegen?

Er was alleen de zekerheid

dat er geen plaats meer was voor woorden.