Jij was het die me open maakte

die me scheurde, verscheurde

mijn geest aan flarden schoot

mijn lijf in stukken trok

en alle brokken zoet verlijmde

Ik ben niet meer dezelfde

er zitten barsten overal

er zitten striemen, rimpels

sporen van het negen maanden lange

liefdevol gevecht op leven

Ik draag de tekens van

de vrouwen van de aarde

als een eerbetoon, trotse insignes

van de veldslag waar

geen man ooit kwam

Jij hebt me op de kust gegooid

geradbraakt en verschrompeld

te lang in tranenwater van

pekelzonde en ander

zout der aarde

Hier lig ik naakt, voldaan

naar adem happend

verslagen naar je starend

je scherpe bijtend tandenloze

mondje kust mijn borst