Je bent nu ongeneeslijk dood.

Ondanks de dingen die je omringden.

Je panorama op de straat

is niet langer meer bewasemd.

De kookpot op het koude vuur wijst steels naar af.

In het tuinhuis heerst nog oude munteenheid.

Een spin vergist zich van seizoen.

Geen appelgeur waait aan; het is stof

dat schrikt door binnenvallend licht.

De dingen lijken er nu nog net even te willen zijn.

Ik, de ongestorvene,

zal daar wellicht nog wat aan moeten doen.

Ontfermend zal ik hun rouwregister tekenen.

Ze zijn immers niet meer van jou,

Aller dingen moeder.

Zo, dat was het.

Whot con we do?

Dag ma.

Moeder van me.