Ik wens me een wit marmeren luchtkasteel toe

Waarin ik al die kostbare dingen verbergen zal

die mij stevig verankeren in het gouden zand

van het strand van mijn kolkende gedachten

waar het wrakhout van kinderlijke gedachtespinsels

aanspoelen als overlevende van de storm van

volwassenheid

Ik wens me een wit marmeren luchtkasteel toe

Zodat ik in dat witte labyrint verdwalen kan

En vergeten dat het niet meer gisteren is

Toen tijd nog een ballon was in mijn hand

Maar meest van al wens ik me een keitje toe

Zodat ik kan peilen hoever ik verloren ben