Welkom, lacht de gastvrouw, luchtig ons gekus ontvangend

naast de trendy overjassen en de bloemen die niet hoefden.

Zoekend naar een vaasje, bukt ze cellulitisvrije billen bloot.

Hoe blijft zo’n beauty eeuwig jong? Ik vraag het, knipogend.

De roadsters, pralend op haar voorplein, zijn gestroomlijnder

dan onze tafelende buiken. Uitgebreid gedronken wordt er

om elkaar aantrekkelijk, de dode oesters lekkerder te maken.

Vitters? Wij? We klagen enkel over files en politie, later over

exen, hulpjes en onsterfelijke erftantes, om vóór het krieken

fanatiek te eindigen bij politiek en welke God? Vergevend

kwelen wij een vredeshymne. Valse bassen echoën in kelken,

waarin pipi van een engel wordt geschonken - dank u, beauty.

Psalmgezang en schertsgesprekken vallen ’s ochtends stil.

Geen gast wil langer dralen dan hij welkom is. Vertrekkend

wijs ik op geblek aan watel in het vazeke. Ze vindt me lief,

zoals ze zwaait, al weet ik niet waarom en waarom niet?